سنورنامه در دورة صفویّه

اوّلین معاهدات مرزی بین ایران و همسایگانش که اسنادی از آن بجای مانده، در عصر صفویّه و با امپراتوری عثمانی به‏امضا رسیده است. این معاهدات ابتدا بصورت مبادلة نامه هایی کلّی، حاکی از پذیرش صلح بجای جنگ بین سران دو طرف بود. بعداً اسنادی با عنوان «سنورنامه» یا «سنورنامچه» ممهور به مهر بزرگان به همراه نامه های سلاطین مبادله میشد. در نیمة دوم دورة صفویّه ظاهراً با هدف تحکیم اعتبار این اسناد، جزئیّات سنورنامه ها درون نامة سران دو طرف قرار گرفت. سنورنامه ها شامل مشخّصات جغرافیایی نظیر نام شهرها، روستاها، کوه ها، دره ها، و مناطقی بود که خط مرزی از آنها عبور میکرد. در برخی موارد نام طوایف ساکن در نواحی سرحد و تابعیّت آنها به هر طرف و نیز استحکاماتی که باید در مرزها ویران بماند هم ذکر میشد.